Pip (voorheen Jip)

Pip is een hele lieve, aanhankelijke hond en het gaat erg goed met haar.  Zij laat zich door mijn andere hond Lisa niet de kaas van het brood eten, iets wat Lotte (mijn overleden Berner) wel deed.  In het begin hadden Pip en Lisa twee keer een korte aanvaring, maar dat hebben ze zelf snel opgelost.  Lisa heeft nu respect en Pip weet ook haar plaats.

Pip mag graag wandelen en spelen, hoewel ik de indruk heb dat zij voorheen niet veel spelletjes geleerd heeft;  ze geeft niets om balletjes of touwtrekken, en van puzzeltjes moet ze helemaal niks hebben.
Maar inmiddels heeft ze geleerd om toch leuk met een torentje te spelen.  Een koekje grist ze niet meteen uit je handen maar wacht keurig tot ze het mag pakken.
Eten, dat is een feest!  Zodra Pip ziet dat ik met het hondeneten bezig ben blaft ze alles bij elkaar, het gaat haar niet snel genoeg!  Ik voer vlees, 's-avonds aangevuld met sperziebonen en yoghurt als toetje, ze vindt het heerlijk!

Mijn honden zijn gewend om bij mij op bed te slapen, en ik had ook speciale houten bedjes met wielen laten maken.  Pip gaat nóch op het bed, nóch op haar eigen bedje op wielen.  In de woonkamer ligt ze graag in de grote hondenbak of op de grond.
's-Morgens vindt ze het fijn om, nadat ik klaar ben met mijn oefeningen, lekker op de oefenmat met mij en Lisa te kroelen.

Buiten is het feest!  In het begin heb ik wel een paar keer een flinke brul moeten geven omdat zij zomaar achter een wielrenner aanging en ik was verbaasd hoe goed Pip luistert.  Ik spreid mijn armen, roep dan 'Pip kom!' en met een grote spurt is zij er.
Ze was heel afhoudend naar andere grote honden, maar dat gaat nu al beter.  Ook is ze nog steeds afhoudend naar vreemde mensen en vooral naar mannen.

Dat alles mag de pret niet drukken, voor mij is ze ontzettend lief en erg gehoorzaam.
Als de bel gaat blaft ze alles bij elkaar, vooral 's-avonds, en dat vind ik prima, voor mij een veilig gevoel.  Ze springt dan al blaffend op en neer in de gang en ik vermoed dat degene die aan de deur staat zich toch niet zo heel erg gemakkelijk voelt!

Beer

Ons verhaaltje over Beer, de basset die wij via Jacob's Ark hebben geadopteerd.

Echter, er zou hier geen Beer rondlopen zonder de trieste dood van Bikkel, slechts twee jaar oud.
Bikkel had een zacht karakter.  We hadden hem gekocht op een adres in België, een adres waarvan we na verloop van tijd pas wisten dat het een broodfokker was.  Toen wij hem kochten zou Bikkel 13 weken zijn, terwijl later bleek dat hij al 20 weken oud was.  Al snel liepen wij met hem te dokteren, nachtenlang met hem in de weer geweest, onderzoeken in Wageningen, niets hielp.  Na 2 jaar besloten we dat we noch Beer, noch mijzelf konden laten lijden, want lijden deden we allebei.  We hakten de knoop door maar de ervaring met Bikkel heeft zijn sporen nagelaten, wat een pijn, wat een verdriet!

Omdat ik na Bikkel geen pup meer wilde, zijn we op zoek gegaan naar een herplaatser en die vonden we in Beer.
In het begin moesten we allebei de kat, of liever gezegd de basset uit de boom kijken;  Beer omdat hij al op verschillende adressen had gezeten, ik bang om van hem te houden en hem weer te moeten verliezen.
Natuurlijk voelde Beer dat feilloos aan en toen hij pas hier was scheidde hij een aparte geur af, achteraf denk ik dat dat door stress kwam.

Nu, 4 maanden verder, hebben we een vrolijke basset rondlopen, een eersteklas dief die op z'n tijd dingen verscheurt en het blijkbaar nodig vindt om vooral tegen onze Corgi Blue te blaffen.  Op het speelveldje vindt hij het geweldig om achter sommige honden aan te racen en o wee als hij van mij of Blue zijn zin niet krijgt, dan is hij zooo zielig.

Beer, een echte doerak van een bas waar we heel veel van houden.

Stichting Jacob's Ark
© 2012 - 2022