Pim

12 april 2013, een verdrietige dag.  We hebben onze lieve Bassethound Kobus moeten laten gaan.  De emoties lopen kriskras door elkaar, want in dezelfde periode van Kobus z'n ziekzijn en zijn laatste dagen bij ons, verschijnt Pim van 7 maanden op de site van Jacob's Ark.

Bij het zien van zijn foto wisten we ook meteen dat Pim hoe dan ook bij ons MOEST wonen.  Dat gevoel kan ik niet omschrijven, maar het heeft zo moeten zijn.

We wisten dat we Kobus moesten loslaten, maar ook het schuldgevoel tegenover hem dat we Pim een fijn thuis wilden geven was aanwezig, naast het mooie en heerlijke gevoel van 'we krijgen een nieuw gezinslid!';  zo ervaar je hoeveel emoties je binnen een paar uur kunt voelen.

Naast Kobus hadden we ook nog een Grand Basset Griffon Vendéen, Puzzle van 13 jaar, en Bella, een Bassethound van 5 jaar.  Natuurlijk ook erg spannend hoe die het zouden vinden als Pim er zou zijn.

Na een goed en emotioneel gesprek met de lieve mensen van de stichting was de kogel door de kerk, Pim kwam bij ons wonen!
Op 21 april zou het gebeuren, Jet komt Pim bij ons brengen, inclusief zijn rugzak gevuld met minder fijne ervaringen in zijn nog jonge leven, en we waren redelijk zenuwachtig...

Jet kwam aanrijden, Pim stormde uit de auto en voordat we er erg in hadden vloog hij naar binnen, zoefde over de banken en rende van voor naar achter en weer terug, we wisten niet wat we meemaakten!

Bella, die normaal wat terughoudend is met andere honden, was zó onder de indruk van Pim's entree dat het gelijk goed was tussen die twee.
Puzzle, oud en toch wat zwak en broos, had het volgens ons niet eens door dat hij langs haar heen geraasd was, zo snel ging Pim.  Gelukkig had hij daarna meteen door dat hij met Puzzle iets rustiger moest doen, dat voelde hij feilloos aan.  Helaas is Puzzle 5 maanden na Kobus overleden.

We hebben met Pim heftige tijden beleefd, ook voor hem.  Hij had last van enorme verlatingsangst;  zodra ik maar opstond om bijv. naar het toilet te gaan raakte hij al in paniek en dat was het geval met alle dingen die hij moeilijk vond.  Stapje voor stapje hebben we dat in zijn tempo aangepakt en inmiddels gaat het goed.  Met veel liefde, geduld en acceptatie van bepaalde dingen is het volgens ons helemaal goedgekomen met Pim.  We laten hem "Pim zijn", zoals hij zich fijn voelt en zoals hij wil zijn.

Elke dag is nu een feestje voor Bella en Pim, maar zeker ook voor ons.  We zijn trots op onze honden en blij dat we Pim's rugzakje zoveel lichter hebben kunnen maken.
Ik denk dat de foto's meer zeggen dan 1000 woorden, maar Pim's verhaal wilde ik ook graag met jullie delen.

Bedankt Stichting Jacob's Ark, dat jullie Pim gered, opgevangen en aan ons toevertrouwd hebben!  Pim kwam, zag en overwon!

Liefs van Martijn, Esther, Bella en Pim

Loek

Loek werd zwervend aangetroffen en kwam in een asiel terecht.  Het asiel droeg hem over aan de stichting met de mededeling dat het wel niet veel meer zou worden met hem.  Loek was namelijk al 12 jaar, broodmager en hij had teelbalkanker.  Daarnaast de 'gebruikelijke' problemen zoals ontstoken oren en te lange nagels.

Loek kwam bij ons in opvang en kreeg de broodnodige medische zorg.  Hij werd gecastreerd, zijn oren werden behandeld en hij ging van 10 kg naar 22 kg!
Een oude man met veel gebreken.
En wij dachten 'we geven hem nog een prachtige paar maanden, dus laat maar blijven'.

Maar Loek dacht daar anders over 😉
Hij knapte zienderogen op en genoot van alle aandacht en vooral van de wandelingen.  Dapper stapte hij elke dag mee door de bossen, zat urenlang te genieten in het zonnetje op de stoep en etenstijd was het favoriete moment van de dag.

Opgeven stond niet in zijn boekje.
Op 14-jarige leeftijd kreeg hij acute staar aan 1 oog en de dierenarts adviseerde verwijdering van het oog maar vroeg of we dat gezien zijn leeftijd nog wel wilden doen.  Daarover bestond bij ons echt geen enkele twijfel; meneer was nog veel te fit en genoot nog zo van alles.

Inmiddels is Loek ruim 15 jaar oud, ziet niet meer zo heel veel en hoort ook erg slecht.  Maar hij gaat nog elke dag mee naar het bos, zit nog steeds heerlijk te genieten in de zon en eet zijn maaltijden met heel veel smaak op.
En natuurlijk zijn ook al die eigenwijze bassetstreken nog aanwezig!

Het is zo ontroerend als je zo'n oud heertje nog zo veel mooie momenten kunt geven.  Zoals Abraham Lincoln zei "In the end, it's not the years in your life that count. It's the life in your years".

Wij hopen dat Loek nog heel lang deel blijft uitmaken van ons leven en dat we samen nog veel mooie wandelingen kunnen maken.

Stichting Jacob's Ark
© 2012 - 2022