Hélène aan het woord

Heel mijn leven wilde ik al een verschil maken voor de dieren in nood, en in mijn eigen wereldje deed ik wat binnen mijn mogelijkheden lag.
Maar ik wilde graag meer doen!

Toen zag ik een oproep voor een gastgezin voor bassets.  We hadden destijds zelf 3 Franse bassets, dus 1 kon er tijdelijk echt wel bij.  Mijn grote dilemma was echter dat ik wel dieren op kon vangen, maar was ik in staat om ze weer te laten gaan, dat was nog maar de vraag...
We spraken thuis af dat we het één keer zouden proberen en dat we de opvanghond zeker niet zouden houden.

Zo gezegd zo gedaan, we hebben ons aangemeld als gastgezin en enige tijd later kwam ons eerste opvangbasje.  Elke dag vertelde ik mezelf dat ik me niet mocht hechten aan dat diertje, wat natuurlijk toch gebeurde 😋

Na enige tijd kreeg ik een telefoontje dat er een aanmelding was van een gezin dat misschien geschikt was voor adoptie, en of ik met die mensen wilde praten omdat ik de hond inmiddels het best kende.
Dat gesprek volgde;  hele lieve mensen maar de situatie niet geschikt voor deze hond.  De adoptie ging niet door (zo fijn dat ook ik daar een stem in had).
De tweede aanmelding was super, en de mensen kwamen voor een kennismaking.  Die verliep goed en dus vertrok 'mijn basset' naar zijn nieuwe thuis.  Tranen met tuiten heb ik gehuild, maakte mezelf wijs dat ik de hond in de steek had gelaten, maar de volgende ochtend kreeg ik een mail met foto's. Hij had heerlijk geslapen, gewandeld en gegeten en lag met een heerlijk tevreden snoet samen met de andere basset languit op de bank.
Dat deed me zóveel goed dat ik dacht 'laat de volgende maar komen!'

En zo kwamen en gingen er tientallen bassets;  angstige honden, verwaarloosde honden, honden die nog nooit een huis vanbinnen hadden gezien en 'normale' huishonden die door bijv. ziekte of echtscheiding op zoek moesten naar een nieuw thuis.
En het enige dat al deze honden nodig hadden was rust en regelmaat, een lekkere portie TLC en duidelijke regels over wat wel en niet mocht.
We zagen de honden tot rust komen, opknappen en letterlijk weer beter in hun vel zitten.

En elke keer opnieuw als er weer een hond vertrekt zijn er tranen, maar het moment dat het me niets meer doet als een hond weggaat, dat is het moment dat ik moet stoppen als gastgezin.
Van alle honden die tijdelijk bij ons geweest zijn weet ik hoe het ze vergaat, ik heb contact met hun nieuwe thuis en krijg regelmatig foto's en berichtjes.

Natuurlijk is het soms zwaar en ook ik denk wel eens 'ik stop ermee', maar dan zie ik weer zo'n stumpertje dat nergens terecht kan, en dan moet ik wel.  En met de steun van de stichting lukt het toch iedere keer weer om zo'n dier een heerlijk leven te geven.
Dat is toch het mooiste wat een mens kan doen!

Stichting Jacob's Ark
© 2012 - 2024